Epoka wiktoriańska to okres panowania królowej Wielkiej Brytanii – Wiktorii, trwający od 1837 do 1901 r. Wiktoria była najdłużej panującym władcą w XIX-wiecznej Europie, a jej rządy i bogate życie wpłynęły na wykształcenie stylu, który zapanował w wielu dziedzinach życia Brytyjczyków, opanowując też złotnictwo i wyrób biżuterii.
W związku z dużą rozciągłością czasową panowania królowej wykształciło się wiele, wiodących w poszczególnych okresach, stylów. Zostały one podzielone, w związku z okresami w życiu Wiktorii, na trzy okresy.
Pierwszy – romantyczny, to czas szczęśliwego życia małżeńskiego i rodzinnego królowej. Popularna stała się, chętnie noszona przez monarchinię, biżuteria sentymentalna – medaliony z miejscem na zdjęcie, motyw serca, grawerowane romantyczne sentencje, nawiązania do stylu gregoriańskiego – motywy florystyczne, owady i ptaki, ulubione przez Wiktorię węże.
Gdy zmarł mąż królowej Wiktorii, w 1861 r., zapanował okres żałobny, zwany wielkim. Upowszechniła się biżuteria melancholijna. Dalej noszono biżuterię sentymentalną. Preferowano większe i cięższe ozdoby w ciemnych kolorach – uznaniem cieszył się gagat i onyks. Chętnie noszono ciężkie medaliony i łańcuchy, sztywne bransolety. Kiedy Wiktorię koronowano na cesarzową Indii, obserwujemy wpływ dalekowschodnich i hinduskich motywów.
Ostatni okres, zwany późnym lub estetycznym, był reakcją na zmęczenie długo trwającą żałobą. Ozdoby tego okresu charakteryzują się skromnością i delikatnością, mniejszymi rozmiarami, motywami astronomicznymi – gwiazdy, półksiężyce, motyw nieba oraz częstym użyciem diamentów (odkrycie kopalni w Republice Południowej Afryce w 1880 r.).
Oliwia Gozdek
